Święto obchodzone jest od 2000 roku w ostatni wtorek maja. Dzień Sąsiada ustanowiony został z inicjatywy Europejskiej Federacji dla Lokalnej Solidarności. Jak twierdzą organizatorzy, w całej Europie osłabiają się więzi społeczne, a rosnący indywidualizm prowadzi do coraz częstszego wycofania ludzi z lokalnego życia. Dlatego warto przynajmniej w ten jeden dzień w roku zdobyć się na przyjacielski gest – zintegrować się z sąsiadami, zwłaszcza z tymi, których widujemy od lat, a nie mieliśmy okazji poznać bliżej. Dzień Sąsiada ma więc na celu zjednoczenie Europy nie tylko na poziomie międzynarodowym, ale również tym codziennym – lokalnym. Jeszcze w pierwszej połowie XX wieku w polskich wsiach panował obyczaj tak zwanej „tłoki”, czyli sąsiedzkiej pomocy. Jeśli któryś z gospodarzy nie mógł sam wykonać danej pracy na czas, solidarnie pomagała mu cała wieś. Towarzyszył temu swoisty rytuał, łącznie z poczęstunkiem, muzyką i tańcami. W miastach rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej – czasami w jednym bloku mieszka więcej osób niż w małej wsi, a wiele z nich widuje się niezwykle rzadko. Dlatego w obchodach Dnia Sąsiada w Polsce bierze udział coraz więcej miast, które rozumieją potrzebę integracji i korzystając z wiosennej majowej pogody organizują festyny, koncerty i konkursy dla całych dzielnic i osiedli. W Barcelonie przez cały rok odbywają się święta poszczególnych dzielnic. Miasto podzielone jest na 10 okręgów, w skład których wchodzą 73 dzielnice.²

Sąsiadami mogą być nie tylko mieszkańcy danej miejscowości, ale także same miejscowości. Od tego roku, w kolejnych latach, ukazywać się będą w to święto artykuły na temat sąsiadów Wojewódek Górnych. Opisane zostaną wszystkie miejscowości, które sąsiadowały z Wojewódkami na przestrzeni lat.

Sokołów Podlaski

Największym sąsiadem Wojewódek był Sokołów, później Sokołów Podlaski. Do 1424 r. Wojewódki sąsiadowały z wsią Sokołów od północy. 30 marca 1424 roku Wielki Książę Litewski Witold nadał położonemu na szlaku wielkim litewskim gródkowi Sokołów średzkie prawa miejskie³.

Miasto Sokołów wraz z wsiami Kupientyn i Rogów otrzymał na własność Mikołaj Sepieński z Sepna (czasami zapisywany, jako Mikołaj Depeński), sekretarz i dworzanin Witolda. Po nim właścicielem miasta został Paweł Rogala. Po 1444 r. król Kazimierz Jagiellończyk skonfiskował Sokołów wraz z dobrami Pawłowi Rogali i nadał Pawłowi Nieświckiemu, bojarowi z Wołynia. 10 lat później, pomiędzy 1454 – 145 Kazimierz Jagiellończyk odebrał miasto Nieświckiemu i przywrócił synowi Pawła Rogali – Mikołajowi Sokołowskiemu. Po śmierci Mikołaja (1480-1481) właścicielem miasta został jego syn Stanisław Sokołowski.

Stanisław zmarł bezpotomnie, a Sokołów zapisał swojemu krewnemu Stanisławowi Kiszce, który od 1508 roku został właścicielem miasta. Następnie miasto przypadło jego synowi Piotrowi Kiszce. Piotr miał trzech synów, w tym Stanisława – ożenionego z Anną Radziwiłł – córą Jana i Anny, oraz Piotra – ożenionego z Anną Radziwiłł – córką Jerzego i Barbary, siostrą Barbary Królowej Polski. Najstarszy syn Piotra - Stanisław Kiszka - i żona Piotra - Anna Radziwiłł – córka Jerzego⁴, byli kolejnymi właścicielami miasta. Po śmierci Stanisława, majątkiem zarządzała jego żona Anna Ilinicz, z którą miał troje dzieci: Jana, Stanisława i Annę. Po usamodzielnieniu najstarszego syna – Jana Kiszki – król Zygmunt August, 1 lipca 1569 r. potwierdził darowiznę miasta Sokołowa, dokonaną przez Annę Ilinicz na rzecz swego syna - Jana Kiszki – krajczego litewskiego. Żoną Jana była Elżbieta z Ostrogskich, której po śmierci męża przypadł cały majątek. Na to nie było zgody brata Jana Kiszki – Stanisława i matki Anny z Radziwiłłów. Elżbieta wyszła ponownie za mąż – za Krzysztofa Radziwiłła „Pioruna”.

W 1650 r. Bogusław w zamian za pożyczkę wydzierżawił dobra sokołowsko-węgrowskie Janowi Niewiarowskiemu. 14-15 lat później odebrał miasto wskutek nieprzestrzegania umowy przez Niewiarowskiego. 11 maja 1664 r. Bogusław Radziwiłł sprzedał dobra sokołowskie Janowi Kazimierzowi Krasińskiemu, które po jego śmierci w 1669 r. odziedziczył jego syn Jan Dobrogost (Bonawentura) Krasiński. Po śmierci Jan Dobrogosta Krasińskiego oraz jego syna Stanisława Bonifacego w 1717 r. dobra sokołowskie przypadły synowi Stanisława – Błażejowi Krasińskiemu, którego matką była Róża Ogińska. Po bezpotomnej śmierci Błażeja, prawo do dziedziczenia po nim posiadało wiele osób. W wyniku procesów sądowych Sokołów przypadł Tadeuszowi Lipskiemu.

Żanecin 

Sokołów był sąsiadem Wojewódek aż do powstania folwarku⁶ Żanecin około 1846 r. W 1848 r. został założony oddzielny wykaz hipoteczny pod nazwą nieruchomość miejska Żanecin o powierzchni 427 morgów. Natomiast już 1858 r. obszar ten wydzielono administracyjnie jako osobny folwark o powierzchni 571 mórg i 193 prętów.

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego podaje, że w 1885 r. dobra sokołowskie składały się m.in. z folwarku Żanecin w skład którego wchodziły grunty orne i ogrody - 466 mórg, łąki - 15 mórg, pastwiska - 59 mórg, w placach miejskich - 7 mórg, nieużytki - 27 mórg, budynki murowane 8 szt., budynki z drzewa 10 szt., płodozmian, 6 i 7-pól.⁷ W 1888 r. właścicielem folwarku podobnie jak Sokołowa był Ludwik Hirschman.

Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych. T. 4, Województwo lubelskie wydany w 1924 przez Główny Urzęd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej⁹ wymienia Żanecin jako kolonię¹⁰ z 16 budynkami mieszkalnymi, w których zamieszkiwało 127 osób (73 mężczyzn i 54 kobiety). Poniżej ze „Skorowidza […]”¹¹: